Verslag 8: Sri Lanka - Udawalewe, Ella, Madekeliya
Door: Marina
Blijf op de hoogte en volg Marina
13 Januari 2017 | Sri Lanka, Kandy
6 januari.
Het is echt ongelofelijk hoe goedkoop de bussen hier zijn. We betaalde met zijn tweeën van Mirissa tot aan Udawalawe, een rit van 3,5 uur, 2,29 euro. Bizar toch.
Daar aangekomen hebben we een mooie kamer voor maar 6,40 euro. Top! 's avonds bestellen we fried rice, maar ook hier zat een beestje in, dus dan maar geen eten.
Het was wel vermakelijk, maar ook zielig om te zien hoe de kat die daar rondliep aan het spelen was met een muisje. R.i.p. muisje.
De volgende ochtend om kwart voor zes worden we opgehaald met de jeep. Het stuk van het hotel naar het national park doet ons denken aan Nederland. We reden op een dijk, aan de ene kant veel water, ja logisch eigenlijk met een dijk, haha. De opkomende zon en de vogels die fluiten, maakt het een heerlijke ochtend.
Eenmaal in het park zien we al snel een olifant. Deze loopt alleen en is dus een mannetje. Mannetjes blijven tot hun 12e ongeveer bij de groep en komen daarna alleen terug om te paren. Wel de lusten niet de lasten dus. Haha!! De vrouwtjes daarin tegen leven wel in groepen, maar we zien telkens alleen maar mannetjes. In dit park leven ook veel pauwen. Klinkt misschien stom, maar deze waren veel mooier dan bij ons op de kinderboerderij. Deze hadden al hun prachtige veren nog die ze af en toe ook showden, dat was erg mooi! Ik had dat namelijk nog nooit in het echt gezien. Verder zagen we waterbuffalo's, veel tropische vogels en roofvogels. En dan uiteindelijk ook een kudde olifanten waar we best een tijdje naar hebben zitten kijken. Zelfs een baby olifantje. Ahww cutie! In dit park waren helaas geen luipaarden, maar die leven wel in andere national parken hier in het land.
Na de jeepsafari kregen we lunch en dan was het alweer tijd om de bus te nemen. Dit keer een ritje van 2,5 uur naar Ella. Gelegen tussen de bergen. Erg toeristisch, dus ook stukken prijziger. Voor de eerste nacht hadden we een kamer geboekt van 20euro, dit was het goedkoopste wat we konden vinden. Overigens wel een erg mooie plek, wat hoger op de heuvel met een terras en een schommel. Lekker rustig maar toch aan de hoofdweg. Maar goed, wij willen liever een 6 euro kamer.
In de kamer naast ons verbleven een Nederlandse jongen en twee Zweedse dames, jaja hij had het goed voor elkaar ;). Deze waren er al een paar dagen en gaven ons wat info. Daarna gingen we met hen naar Little Adams Peak. Een kleine wandeling van 3 kwartier de heuvel op met een mooi uitzicht. Op de terugweg haken wij af om andere hotelletjes te checken op een goedkopere kamer. We vinden er eentje voor 12,5 euro en boeken deze voor de volgende 3 nachten. Maar eerst lekker slapen in ons 20 euro kamertje.
De volgende dag is het lekker lang uitslapen. Onze tas inpakken en verhuizen naar het andere hotelletje. Direct daarna doen we een wandeling van ongeveer een half uurtje langs o.a. de theevelden en komen we uit bij the Nine Arch Bridge. Een stenen treinbrug tussen de bergen met 9 bogen. Super mooi midden in de natuur.
Daarna lopen we naar het treinstation om alvast een treinticket voor over een paar dagen te kopen. Op het station komt net een trein aan en lopen we een Nederlands gezin tegen het lijf die net is begonnen aan hun wereldreis van een halfjaar. Hoe vet is dat! Gewoon met je 2 kinderen van 7 en 9 op reis, een halfjaar lang.
Ella rock is één van de grootste bergen in de omgeving van het plaatsje Ella en dus een must om te bewandelen. We vertrekken half 7 in de ochtend, omdat het dan nog niet zo heet is. Het eerste stuk moet je een heel eind over het spoor. Hier komen we een klein hondje tegen die met ons begint mee te lopen. Super schattig, maar ook handig blijkt later. De prachtige route door plantages en de bossen heen is namelijk niet altijd even duidelijk. Maar voor dit hondje blijkbaar geen probleem, want daar waar wij twijfelen over links of rechts heeft de hond, die we overigens naar het dorpje Ella hebben benoemd, een voorkeur. En zo vinden wij de weg naar de top zonder gids. Een prachtig uitzicht met een stijle afgrond, waar ik Corbin met zijn hoogtevrees een beetje kon pesten. In mijn fantasie was ik Ella, het hondje, aan het adopteren en aan het meenemen naar Nederland. Helaas liet ze ons op de terug weg in de steek door met andere mee te lopen. Tot dusver was ik een hond eigenaar. :p
Ook de volgende dag staan we bijtijds op. Het vrouwtje van de homestay waar we verblijven bied ons roti aan voor ontbijt en zo kunnen wij op weg naar de theefabriek. Eenmaal daar aangekomen zien we geen plukkers aan het werk en draait de fabriek ook geen volle productie. We hadden dit van te voren nagevraagd, dus we waren teleurgesteld. Na wat navraag blijken de plukkers 2 kilometer verder op in de velden aan het werk te zijn. En draait de fabriek om 12 uur weer op volle toeren. Het was half 11, dus besloten we opzoek te gaan naar de plukkers. Eenmaal een eindje gelopen zagen we nog niks, dus besloten we door de theevelden zelf op zoek te gaan in plaats van langs de weg te lopen. Het was behoorlijk heet, behoorlijk kriebelig met alle beestjes en ook behoorlijk stijl op de heuvels, alles behalve een lekkere wandeling. Na een tijd geven we op en lopen we via de weg terug. En wat denk je? Precies op het punt waar we de velden in gegaan waren, waren ze nu aan het werk, Haha!
We kijken eventjes naar ze, maken wat foto's. En na een foto verwachten ze wat geld. Dus daar ging ik weer de struiken in om ze wat geld te geven.
Daarna de theefabriek in waar we een rondleiding en wat uitleg kregen. Het was een klein fabriekje dat alleen groene thee produceerde. En na afloop nog een lekker bakkie thee.
Dag 50 reizen we verder met de zeer bekende treinrit Ella- Kandy, maar wij stappen halverwege uit bij het stadje Hatton. De treinrit was inderdaad erg mooi. Hoog door de bergen, langs watervallen, vele plantages en schitterende uitzichten.
Vanuit Hatton pakken wij nog een stuk de bus en een stukje de TukTuk en zo komen we bij onze accommodatie in het plaatsje Maskeliya. Een beetje in the middle of nowhere, maar dan ook echt heel mooi. Op 1200 meter hoogte in de bergen, tussen de vele theeplantages is het een Oase van rust. Je zal hier maar wonen! Vlak aan het water, zo in de natuur, met (bijna) altijd mooi weer. Het is dan ook een must om hier na aankomst een wandeling te maken. We waren opzoek naar een waterval, maar die konden we niet vinden. Wandelen was ook een reden om onszelf wakker te houden. Het vele vroege opstaan heeft ons vermoeid, maar vandaag mochten we geen middag dutje doen. Dit omdat we anders niet om 18:00 uur in slaap zouden komen. Zo vroeg!?
Ja, want om 01:00 s'nachts ging de wekker alweer om aan onze wandeltocht naar de top van (de grote) Adams Peak te beginnen. Een flink stijle berg die alleen maar traptreden bevat met op de top een tempel en een voetstap van de heilige Buddha, of Adam, of Shiva, het ligt eraan welk geloof je hebt. Oftewel een pelgrims tochtje voor de locals en een mooie uitdaging voor de toeristen.
Om half 2 werden we met de auto naar het beginpunt gebracht. Om 02:15 begonnen we aan onze tocht. We deden het erg snel vergeleken met andere. Namelijk 2 uur en 15 minuten. Stel je voor 2 uur en 15 minuten trap lopen, alleen maar omhoog. We kwamen dan ook helemaal bezweet boven aan, veelste vroeg voor zonsopgang. En het was heeeeel koud daar boven. Om de tempel in te mogen moest je de schoenen uit doen, aangezien we het heel koud hadden en al heel wat tempels gezien hebben, sloegen we het nu maar over en hielden we onze schoenen aan. Na zonsopgang en wat rondhangen ging de gehele tocht, 1130 meter, weer naar beneden. Stukken sneller, maar dit voelde we wel in onze kuiten.
Nadat we terug bij het hotel zijn, slapen we nog 3 uurtjes bij, hangen in bed en rond het hotel en gaan vervolgens ook weer vroeg slapen.
De volgende ochtend staan we weer vroeg op om onze reis te vervolgen. Wanneer we onze tassen aan inpakken zijn, komen we tot de ontdekking dat onze hiking schoenen weg zijn. Deze hadden we buiten onze kamer, naast de deur in de hal gezet. Hmm waarschijnlijk weggehaald door de schoonmaker. Maar wanneer we vragen bij het hotel blijkt er niks weggezet te zijn. Ze zeggen dat misschien honden het hebben meegenomen, uh yeah right! 4 schoenen en 4 inlegzolen die we er naast hadden gelegd. Uh nee. We beseffen dat onze hiking schoenen gestolen zijn. Het hotel beweert dat andere toeristen het dan gedaan zouden moeten hebben, maar hier geloven wij niks van. Waarom zouden andere reizigers, die eigenlijk allemaal zelf al hiking schoenen hebben, onze gebruikte, stinkende schoenen meenemen? We zijn er vrij van overtuigd dat het de schoonmaker is geweest, een arme man die wellicht de opbrengt van de schoenen goed kan gebruiken. We flippen hem dan ook helemaal als het hotel ons verder niet echt helpt en alleen maar roept dat ze niet aansprakelijk zijn en geen geld zullen geven. We vroegen niet eens om geld!? We willen niet eens geld, we willen onze schoenen. Natuurlijk is het enorm balen van de bijna 300 euro die we aan deze schoenen hebben besteed, maar het erge is dat wij nu gewoon geen goede stevige schoenen meer hebben om verdere hikes te kunnen doen aankomende 2 maanden. In Nederland zijn we echt lang bezig geweest om de juiste schoenen te vinden en zulke schoenen kun je hier echt nergens meer krijgen, dus we verlaten dit hotel dan ook zeer gefrustreerd.
We doen direct aangifte bij de lokale politie. Deze bleek amper engels te spreken, maar gelukkig had ik via vrienden in Nederland die zich altijd inzetten voor een goed doel hier op Sri Lanka, een contactpersoon die via de telefoon kon vertalen voor ons. We kregen een diefstal 'formulier', een blanco a4-tje, waarop we de klacht en onze gegevens moesten opschrijven mee. En dat was het dan. Onze schoenen weg, foetsie verdwenen.
We nemen de bus naar het station, waarbij Corbin wat (facebook)vrienden maakt met locals. Uiteraard hebben we onze trein, waarvoor we gereserveerde zitplekken hadden geboekt, gemist. Dus is het wachten op de volgende trein en hopen voor een zitplek in de overvolle 2e klas.
Het is echt ongelofelijk hoe goedkoop de bussen hier zijn. We betaalde met zijn tweeën van Mirissa tot aan Udawalawe, een rit van 3,5 uur, 2,29 euro. Bizar toch.
Daar aangekomen hebben we een mooie kamer voor maar 6,40 euro. Top! 's avonds bestellen we fried rice, maar ook hier zat een beestje in, dus dan maar geen eten.
Het was wel vermakelijk, maar ook zielig om te zien hoe de kat die daar rondliep aan het spelen was met een muisje. R.i.p. muisje.
De volgende ochtend om kwart voor zes worden we opgehaald met de jeep. Het stuk van het hotel naar het national park doet ons denken aan Nederland. We reden op een dijk, aan de ene kant veel water, ja logisch eigenlijk met een dijk, haha. De opkomende zon en de vogels die fluiten, maakt het een heerlijke ochtend.
Eenmaal in het park zien we al snel een olifant. Deze loopt alleen en is dus een mannetje. Mannetjes blijven tot hun 12e ongeveer bij de groep en komen daarna alleen terug om te paren. Wel de lusten niet de lasten dus. Haha!! De vrouwtjes daarin tegen leven wel in groepen, maar we zien telkens alleen maar mannetjes. In dit park leven ook veel pauwen. Klinkt misschien stom, maar deze waren veel mooier dan bij ons op de kinderboerderij. Deze hadden al hun prachtige veren nog die ze af en toe ook showden, dat was erg mooi! Ik had dat namelijk nog nooit in het echt gezien. Verder zagen we waterbuffalo's, veel tropische vogels en roofvogels. En dan uiteindelijk ook een kudde olifanten waar we best een tijdje naar hebben zitten kijken. Zelfs een baby olifantje. Ahww cutie! In dit park waren helaas geen luipaarden, maar die leven wel in andere national parken hier in het land.
Na de jeepsafari kregen we lunch en dan was het alweer tijd om de bus te nemen. Dit keer een ritje van 2,5 uur naar Ella. Gelegen tussen de bergen. Erg toeristisch, dus ook stukken prijziger. Voor de eerste nacht hadden we een kamer geboekt van 20euro, dit was het goedkoopste wat we konden vinden. Overigens wel een erg mooie plek, wat hoger op de heuvel met een terras en een schommel. Lekker rustig maar toch aan de hoofdweg. Maar goed, wij willen liever een 6 euro kamer.
In de kamer naast ons verbleven een Nederlandse jongen en twee Zweedse dames, jaja hij had het goed voor elkaar ;). Deze waren er al een paar dagen en gaven ons wat info. Daarna gingen we met hen naar Little Adams Peak. Een kleine wandeling van 3 kwartier de heuvel op met een mooi uitzicht. Op de terugweg haken wij af om andere hotelletjes te checken op een goedkopere kamer. We vinden er eentje voor 12,5 euro en boeken deze voor de volgende 3 nachten. Maar eerst lekker slapen in ons 20 euro kamertje.
De volgende dag is het lekker lang uitslapen. Onze tas inpakken en verhuizen naar het andere hotelletje. Direct daarna doen we een wandeling van ongeveer een half uurtje langs o.a. de theevelden en komen we uit bij the Nine Arch Bridge. Een stenen treinbrug tussen de bergen met 9 bogen. Super mooi midden in de natuur.
Daarna lopen we naar het treinstation om alvast een treinticket voor over een paar dagen te kopen. Op het station komt net een trein aan en lopen we een Nederlands gezin tegen het lijf die net is begonnen aan hun wereldreis van een halfjaar. Hoe vet is dat! Gewoon met je 2 kinderen van 7 en 9 op reis, een halfjaar lang.
Ella rock is één van de grootste bergen in de omgeving van het plaatsje Ella en dus een must om te bewandelen. We vertrekken half 7 in de ochtend, omdat het dan nog niet zo heet is. Het eerste stuk moet je een heel eind over het spoor. Hier komen we een klein hondje tegen die met ons begint mee te lopen. Super schattig, maar ook handig blijkt later. De prachtige route door plantages en de bossen heen is namelijk niet altijd even duidelijk. Maar voor dit hondje blijkbaar geen probleem, want daar waar wij twijfelen over links of rechts heeft de hond, die we overigens naar het dorpje Ella hebben benoemd, een voorkeur. En zo vinden wij de weg naar de top zonder gids. Een prachtig uitzicht met een stijle afgrond, waar ik Corbin met zijn hoogtevrees een beetje kon pesten. In mijn fantasie was ik Ella, het hondje, aan het adopteren en aan het meenemen naar Nederland. Helaas liet ze ons op de terug weg in de steek door met andere mee te lopen. Tot dusver was ik een hond eigenaar. :p
Ook de volgende dag staan we bijtijds op. Het vrouwtje van de homestay waar we verblijven bied ons roti aan voor ontbijt en zo kunnen wij op weg naar de theefabriek. Eenmaal daar aangekomen zien we geen plukkers aan het werk en draait de fabriek ook geen volle productie. We hadden dit van te voren nagevraagd, dus we waren teleurgesteld. Na wat navraag blijken de plukkers 2 kilometer verder op in de velden aan het werk te zijn. En draait de fabriek om 12 uur weer op volle toeren. Het was half 11, dus besloten we opzoek te gaan naar de plukkers. Eenmaal een eindje gelopen zagen we nog niks, dus besloten we door de theevelden zelf op zoek te gaan in plaats van langs de weg te lopen. Het was behoorlijk heet, behoorlijk kriebelig met alle beestjes en ook behoorlijk stijl op de heuvels, alles behalve een lekkere wandeling. Na een tijd geven we op en lopen we via de weg terug. En wat denk je? Precies op het punt waar we de velden in gegaan waren, waren ze nu aan het werk, Haha!
We kijken eventjes naar ze, maken wat foto's. En na een foto verwachten ze wat geld. Dus daar ging ik weer de struiken in om ze wat geld te geven.
Daarna de theefabriek in waar we een rondleiding en wat uitleg kregen. Het was een klein fabriekje dat alleen groene thee produceerde. En na afloop nog een lekker bakkie thee.
Dag 50 reizen we verder met de zeer bekende treinrit Ella- Kandy, maar wij stappen halverwege uit bij het stadje Hatton. De treinrit was inderdaad erg mooi. Hoog door de bergen, langs watervallen, vele plantages en schitterende uitzichten.
Vanuit Hatton pakken wij nog een stuk de bus en een stukje de TukTuk en zo komen we bij onze accommodatie in het plaatsje Maskeliya. Een beetje in the middle of nowhere, maar dan ook echt heel mooi. Op 1200 meter hoogte in de bergen, tussen de vele theeplantages is het een Oase van rust. Je zal hier maar wonen! Vlak aan het water, zo in de natuur, met (bijna) altijd mooi weer. Het is dan ook een must om hier na aankomst een wandeling te maken. We waren opzoek naar een waterval, maar die konden we niet vinden. Wandelen was ook een reden om onszelf wakker te houden. Het vele vroege opstaan heeft ons vermoeid, maar vandaag mochten we geen middag dutje doen. Dit omdat we anders niet om 18:00 uur in slaap zouden komen. Zo vroeg!?
Ja, want om 01:00 s'nachts ging de wekker alweer om aan onze wandeltocht naar de top van (de grote) Adams Peak te beginnen. Een flink stijle berg die alleen maar traptreden bevat met op de top een tempel en een voetstap van de heilige Buddha, of Adam, of Shiva, het ligt eraan welk geloof je hebt. Oftewel een pelgrims tochtje voor de locals en een mooie uitdaging voor de toeristen.
Om half 2 werden we met de auto naar het beginpunt gebracht. Om 02:15 begonnen we aan onze tocht. We deden het erg snel vergeleken met andere. Namelijk 2 uur en 15 minuten. Stel je voor 2 uur en 15 minuten trap lopen, alleen maar omhoog. We kwamen dan ook helemaal bezweet boven aan, veelste vroeg voor zonsopgang. En het was heeeeel koud daar boven. Om de tempel in te mogen moest je de schoenen uit doen, aangezien we het heel koud hadden en al heel wat tempels gezien hebben, sloegen we het nu maar over en hielden we onze schoenen aan. Na zonsopgang en wat rondhangen ging de gehele tocht, 1130 meter, weer naar beneden. Stukken sneller, maar dit voelde we wel in onze kuiten.
Nadat we terug bij het hotel zijn, slapen we nog 3 uurtjes bij, hangen in bed en rond het hotel en gaan vervolgens ook weer vroeg slapen.
De volgende ochtend staan we weer vroeg op om onze reis te vervolgen. Wanneer we onze tassen aan inpakken zijn, komen we tot de ontdekking dat onze hiking schoenen weg zijn. Deze hadden we buiten onze kamer, naast de deur in de hal gezet. Hmm waarschijnlijk weggehaald door de schoonmaker. Maar wanneer we vragen bij het hotel blijkt er niks weggezet te zijn. Ze zeggen dat misschien honden het hebben meegenomen, uh yeah right! 4 schoenen en 4 inlegzolen die we er naast hadden gelegd. Uh nee. We beseffen dat onze hiking schoenen gestolen zijn. Het hotel beweert dat andere toeristen het dan gedaan zouden moeten hebben, maar hier geloven wij niks van. Waarom zouden andere reizigers, die eigenlijk allemaal zelf al hiking schoenen hebben, onze gebruikte, stinkende schoenen meenemen? We zijn er vrij van overtuigd dat het de schoonmaker is geweest, een arme man die wellicht de opbrengt van de schoenen goed kan gebruiken. We flippen hem dan ook helemaal als het hotel ons verder niet echt helpt en alleen maar roept dat ze niet aansprakelijk zijn en geen geld zullen geven. We vroegen niet eens om geld!? We willen niet eens geld, we willen onze schoenen. Natuurlijk is het enorm balen van de bijna 300 euro die we aan deze schoenen hebben besteed, maar het erge is dat wij nu gewoon geen goede stevige schoenen meer hebben om verdere hikes te kunnen doen aankomende 2 maanden. In Nederland zijn we echt lang bezig geweest om de juiste schoenen te vinden en zulke schoenen kun je hier echt nergens meer krijgen, dus we verlaten dit hotel dan ook zeer gefrustreerd.
We doen direct aangifte bij de lokale politie. Deze bleek amper engels te spreken, maar gelukkig had ik via vrienden in Nederland die zich altijd inzetten voor een goed doel hier op Sri Lanka, een contactpersoon die via de telefoon kon vertalen voor ons. We kregen een diefstal 'formulier', een blanco a4-tje, waarop we de klacht en onze gegevens moesten opschrijven mee. En dat was het dan. Onze schoenen weg, foetsie verdwenen.
We nemen de bus naar het station, waarbij Corbin wat (facebook)vrienden maakt met locals. Uiteraard hebben we onze trein, waarvoor we gereserveerde zitplekken hadden geboekt, gemist. Dus is het wachten op de volgende trein en hopen voor een zitplek in de overvolle 2e klas.
