Flying high
Door: Marina
Blijf op de hoogte en volg Marina
25 Juni 2019 | Zuid-Afrika, Tsitsikamma
Onze dagen in St Lucia zitten er op. Er staat weer een lange autorit gepland. Deze keer 5 uur. Als het goed is worden de reistijden nu alleen nog maar korter. Ik drink 's ochtends tijdens het ontbijt een koffie. Dit helpt me (grotendeels) wakker te blijven.
Onderweg zijn er steeds veel mensen langs de kant van de weg. Veel bevolking doet hier alles te voet en lopen dus gewoon overal en nergens. Langs de snelweg, in de bochten. Er word heel veel gelift, hier steken ze geen duimpje omhoog, maar wijzen ze hun vinger in de lucht of ze maken een golf beweging. We hebben vaak de neiging om onze hand terug op te steken als begroeting. Maar dit doen we toch maar niet.
We rijden door dorpjes met huisjes gemaakt van klei en rietdaken, erg armoedig, door steden met grote villa's en hoge gebouwen, wat een wereld van verschil. We volgen wegen van tientallen kilometers met in de wijde omgeving helemaal niks. Ook lopen zelfs hier mensen langs de weg. Ik krijg dan al snel medelijden, vanwege het idee dat deze mensen tientallen kilometers moeten lopen. Mee laten liften doen we niet. Er zitten helaas ook mensen tussen met 'slechte manieren'.
Het laatste uur word steeds bergachtiger en de wegen slechter. Heel veel potholes hier. Ineens staan we dan voor een nette poort waar we ons moeten registreren. We rijden door en dan is de weg weer super goed. Een aantal bochten door en daar ontpopt zicht dan een soort van dorpje in the middle of nowhere. Onze accomodatie in de Drakenbergen.
Het uitzicht hier is echt waanzinnig tussen de bergen. Ver weg van de bewoonde wereld, daarom dus ook niet veel te doen. We relaxen de hele namiddag, genieten van de rust en kijken 's avonds Netflix.
De eerste keer deze reis kunnen we uitslapen. We zijn, jawel, om 7 uur wakker. We doen lekker rustig aan, ontbijten, chillen en beginnen dan om 10.30 uur aan onze hiking. Dat is waar je hier voor komt, de hikings en de prachtige uitzichten. Nu vonden we de wandeltocht zelf een beetje saai. De omgeving is eentonig. Alleen maar bergen met vrijwel geen groene natuur. Eenmaal op de top van de berg worden we beloond met weer een mega mooi uitzicht. Hier kregen we echt zn gevoel van 'alleen op de wereld'. De voldoening van een hele dag hiken is ook erg lekker.
De dagen erna zijn wat minder interessant en erg relaxt. We rijden vanuit de Drakenbergen naar de grote stad Durban aan zee. Hier vinden we niks benoemenswaardig. We vinden het er zelfs vies. Veel afval op straat en langs de kraampjes op de boulevard stinkt het enorm naar urine overal. Veel indiaase invloeden uit het verleden, hier lijkt de gemiddelde Zuid Afrikaan daardoor op een Indiër.
De volgende ochtend moeten we onze ford figo inleveren. We nemen een binnenlandse vlucht van een uurtje naar Port Elizabeth. Ook weer een grotere stad aan het water. We rijden even naar zee, chillen daar wat. Voor het avondeten zoeken we een McDonald's op en vreten ons vol met burgers, nuggets en een ijsje.
Het hotel waar we hier verblijven is het hotel waar in 2010 het nederlands elftal heeft verbleven tijdens het wk. Leuk detail. Sliepen wij in het zelfde bed waar vd Vaart of Sneijder aan hun kont krabte?
Op dag 12 van onze reis is het een beetje afwachten wat te doen. We rijden door het Tsitsikamma natuurgebied. Hier zijn een aantal toffe activiteiten, maar het weer is slecht voorspeld.
We checken eerst de canopy: ofwel het zipline parcours door hoge bomen heen. Er hangt een dikke pak wolken, het miezert en er staat een harde wind. Toch hebben we geluk! Ze gaan! We kunnen gelijk met de volgende groep mee. In de briefing kamer krijgen we alle uitleg en ondertekenen we de voorwaarde: 'als je dood gaat dan zijn wij niet verantwoordelijk'. Hahaha akkoord. Nu ben ik wel een avonturier, maar Corbin met zijn hoogtevrees wat minder. Toch gaat hij mee het proberen. Super stoer!
Zo zijn we 3 uur lang zoet en slingeren we op hoogtes van 30 meter boven de grond. Buiten het toffe ziplinen op hoge hoogte is het ook gewoon super vet daar boven de boomtoppen. We zitten zo hoog in de bomen dat je ook veel net over de bomen heen kijkt. Wat een natuur en groen en mooie vogels hier boven. Voor Corbin was het af en toe even slikken. Hij had er even niet aan gedacht dat de bomen hier heel veel hoger zijn dan de bomen die we in Nederland hebben.
Het weer lijkt redelijk mee te vallen en we gaan dus door naar onze volgende activiteit. Kayakken en lilo. Nu is het hier niet alleen winter, maar ook nog eens een slechte, regenachtige, bewolkte dag, dus het was koud. Maar oowww zooo gaaf en meer dan waard. En zoveel geluk dat het door ging.
Het eerste stuk moeten we wandelen ipv kayakken omdat ze zee te ruig is. Maar dit is totaal geen straf, want daardoor lopen we over de hangbrug heen wat al een heel mooi plaatje opzich is. Daarna stappen we in de kayak en peddelen we eerst een stukje richting zee, onder de brug door. Dan terug de rivier op. Een rivier die tussen 2 mega hoge kliffen vol met groen heen stroomt. En dat... dat was echt.. tja weer een wauuuw moment. Het deed me aan de film avatar denken. Maar dan in het echt? En weer zo'n geluk: we waren met een groepje van 4 andere 'toeristen'. Zuid afrikanen uit Durban... die er niet veel van bakte. De gids vertelde dat het zomers helemaal vol is met toeristen. De ene groep is er nog niet uit en de volgende er alweer in. En wij.. wij waren grotendeels met zn twee, doordat die andere er niks van bakte en stuk achter bleven. Dit was zo magisch. Zo mooi. Toen we niet meer verder konden met de kayak stapten we over op de lilo's. Een soort luchtbed waar je op ligt en met je armen peddelt. Dit was echt mega steenkoud. Maar was het meer dan waard. Onze eigen avatar wereldje.
Wat een toffe dag was dit weer!
Onderweg zijn er steeds veel mensen langs de kant van de weg. Veel bevolking doet hier alles te voet en lopen dus gewoon overal en nergens. Langs de snelweg, in de bochten. Er word heel veel gelift, hier steken ze geen duimpje omhoog, maar wijzen ze hun vinger in de lucht of ze maken een golf beweging. We hebben vaak de neiging om onze hand terug op te steken als begroeting. Maar dit doen we toch maar niet.
We rijden door dorpjes met huisjes gemaakt van klei en rietdaken, erg armoedig, door steden met grote villa's en hoge gebouwen, wat een wereld van verschil. We volgen wegen van tientallen kilometers met in de wijde omgeving helemaal niks. Ook lopen zelfs hier mensen langs de weg. Ik krijg dan al snel medelijden, vanwege het idee dat deze mensen tientallen kilometers moeten lopen. Mee laten liften doen we niet. Er zitten helaas ook mensen tussen met 'slechte manieren'.
Het laatste uur word steeds bergachtiger en de wegen slechter. Heel veel potholes hier. Ineens staan we dan voor een nette poort waar we ons moeten registreren. We rijden door en dan is de weg weer super goed. Een aantal bochten door en daar ontpopt zicht dan een soort van dorpje in the middle of nowhere. Onze accomodatie in de Drakenbergen.
Het uitzicht hier is echt waanzinnig tussen de bergen. Ver weg van de bewoonde wereld, daarom dus ook niet veel te doen. We relaxen de hele namiddag, genieten van de rust en kijken 's avonds Netflix.
De eerste keer deze reis kunnen we uitslapen. We zijn, jawel, om 7 uur wakker. We doen lekker rustig aan, ontbijten, chillen en beginnen dan om 10.30 uur aan onze hiking. Dat is waar je hier voor komt, de hikings en de prachtige uitzichten. Nu vonden we de wandeltocht zelf een beetje saai. De omgeving is eentonig. Alleen maar bergen met vrijwel geen groene natuur. Eenmaal op de top van de berg worden we beloond met weer een mega mooi uitzicht. Hier kregen we echt zn gevoel van 'alleen op de wereld'. De voldoening van een hele dag hiken is ook erg lekker.
De dagen erna zijn wat minder interessant en erg relaxt. We rijden vanuit de Drakenbergen naar de grote stad Durban aan zee. Hier vinden we niks benoemenswaardig. We vinden het er zelfs vies. Veel afval op straat en langs de kraampjes op de boulevard stinkt het enorm naar urine overal. Veel indiaase invloeden uit het verleden, hier lijkt de gemiddelde Zuid Afrikaan daardoor op een Indiër.
De volgende ochtend moeten we onze ford figo inleveren. We nemen een binnenlandse vlucht van een uurtje naar Port Elizabeth. Ook weer een grotere stad aan het water. We rijden even naar zee, chillen daar wat. Voor het avondeten zoeken we een McDonald's op en vreten ons vol met burgers, nuggets en een ijsje.
Het hotel waar we hier verblijven is het hotel waar in 2010 het nederlands elftal heeft verbleven tijdens het wk. Leuk detail. Sliepen wij in het zelfde bed waar vd Vaart of Sneijder aan hun kont krabte?
Op dag 12 van onze reis is het een beetje afwachten wat te doen. We rijden door het Tsitsikamma natuurgebied. Hier zijn een aantal toffe activiteiten, maar het weer is slecht voorspeld.
We checken eerst de canopy: ofwel het zipline parcours door hoge bomen heen. Er hangt een dikke pak wolken, het miezert en er staat een harde wind. Toch hebben we geluk! Ze gaan! We kunnen gelijk met de volgende groep mee. In de briefing kamer krijgen we alle uitleg en ondertekenen we de voorwaarde: 'als je dood gaat dan zijn wij niet verantwoordelijk'. Hahaha akkoord. Nu ben ik wel een avonturier, maar Corbin met zijn hoogtevrees wat minder. Toch gaat hij mee het proberen. Super stoer!
Zo zijn we 3 uur lang zoet en slingeren we op hoogtes van 30 meter boven de grond. Buiten het toffe ziplinen op hoge hoogte is het ook gewoon super vet daar boven de boomtoppen. We zitten zo hoog in de bomen dat je ook veel net over de bomen heen kijkt. Wat een natuur en groen en mooie vogels hier boven. Voor Corbin was het af en toe even slikken. Hij had er even niet aan gedacht dat de bomen hier heel veel hoger zijn dan de bomen die we in Nederland hebben.
Het weer lijkt redelijk mee te vallen en we gaan dus door naar onze volgende activiteit. Kayakken en lilo. Nu is het hier niet alleen winter, maar ook nog eens een slechte, regenachtige, bewolkte dag, dus het was koud. Maar oowww zooo gaaf en meer dan waard. En zoveel geluk dat het door ging.
Het eerste stuk moeten we wandelen ipv kayakken omdat ze zee te ruig is. Maar dit is totaal geen straf, want daardoor lopen we over de hangbrug heen wat al een heel mooi plaatje opzich is. Daarna stappen we in de kayak en peddelen we eerst een stukje richting zee, onder de brug door. Dan terug de rivier op. Een rivier die tussen 2 mega hoge kliffen vol met groen heen stroomt. En dat... dat was echt.. tja weer een wauuuw moment. Het deed me aan de film avatar denken. Maar dan in het echt? En weer zo'n geluk: we waren met een groepje van 4 andere 'toeristen'. Zuid afrikanen uit Durban... die er niet veel van bakte. De gids vertelde dat het zomers helemaal vol is met toeristen. De ene groep is er nog niet uit en de volgende er alweer in. En wij.. wij waren grotendeels met zn twee, doordat die andere er niks van bakte en stuk achter bleven. Dit was zo magisch. Zo mooi. Toen we niet meer verder konden met de kayak stapten we over op de lilo's. Een soort luchtbed waar je op ligt en met je armen peddelt. Dit was echt mega steenkoud. Maar was het meer dan waard. Onze eigen avatar wereldje.
Wat een toffe dag was dit weer!
