Portugal, 7,5 maand werken.
Door: Marina
Blijf op de hoogte en volg Marina
03 Oktober 2017 | Portugal, Albufeira
Nadat we 10 (hele drukke) dagen eventjes terug waren in Nederland, stapten we alweer op het vliegveld. Dit keer was Faro de bestemming. Via deze stad reikte wij het zonnige Algarve. Nouja, zonnig... De eerste twee weken was het net alsof we in Nederland waren. ALLEEN maar regen. Erg balen. Want de eerste twee weken dat we er waren moesten we ingewerkt worden en ons zelf oriënteren. En ja, wees nou eerlijk. Lekker rondtoeren, wandelen of excursies doen is toch een stuk aangenamer en mooier wanneer de zon vol op schijnt. Daarnaast zijn de huizen in Portugal niet allemaal zo goed voorzien van centrale verwarming, zoals bij ons in Nederland. Lees: gewoon totaal geen kachel. Maar we hadden geluk. Is onze slaapkamer was net een spik splinternieuwe airco geplaatst. En deze kon op 30 graden. Dus jullie raden al waar ik de eerste twee weken vooral heb gezeten in het huis. Het huis zelf was ook wat oud bollig en ver gelegen van het centrum van Albufeira. Het jaar ervoor zaten we letterlijk 2 minuten lopen van het strand vandaan, dus we baalde hier wel van. We hebben er nog een tijdje over nagedacht om een ander appartement te vragen, maar uit eindelijk raakte we gehecht aan ons kleine onderkomen. En mis ik het nu enorm. Het was heerlijk afgelegen, grote tuin, moes tuintje, sinaasappel bomen, kippenren en de aller liefste huisbaas die je je maar kunt bedenken. We hebben zelfs een opblaasbaar bad gekocht en zo een paar keertjes even in ons tuintje afgekoeld tijdens de hitte die er af en toe was. Aan de Algarve hebben we soms dagen gehad dat de wind vanuit het zuiden kwam. Dit kon je zien aan de lucht, dat er sahara zand rond dwarrelde, en voelen aan de snikhitte. Stilzitten, niks doen en je kapot zweten. 46 graden in de schaduw. Dus het badje was heerlijk.
En dit jaar hadden we daar tijd voor. Jawel, zo druk als het jaar ervoor, zo relax was het dit jaar. Corbin kon er wel van genieten en hield zichzelf daarnaast bezig met allerlei extra taakjes voor ons team. Ik daar in tegen begon me al snel te vervelen. Ik had aan het einde van de dag geen voldaan gevoel. Dit resulteerde dat ik aan het einde van de 7,5 maand over de gehele Algarve gewerkt hebt.
Onze manager dit jaar was heel meedenkend en meegaand en wisselde ons hotel pakketen geregeld om, om zo iedereen tevreden te houden. Normaal krijg je een hotel pakket (5 tot 10 hotels) waar je gedurende je gehele verblijf verantwoordelijk voor bent. Maar dit jaar schommelde het enorm en zo heb ik dus de gehele Algarve, bijna elk hotel wel een keer gezien. Van het westen, oa. de plaatsen Lagos, Carvoeiro, en Portimoa met de mooie kleine strandjes en enorm hoge kliffen. De grootste tijd werkte ik in en rondom Albufeira, de grootste badplaats aan de Algarve. Gelegen in het midden van de Algarve. En uit eindelijk mocht ik zelfs nog even in het oosten, tegen de Spaanse grens werken in Monte gordo, waar vooral 55+ vakantie gangers kwamen. Hierdoor kreeg ik toegang tot een tweede appartement. Monte Gordo ligt namelijk een ruim uur rijden van Albufeira weg en kon ik dus niet naar huis tussen de middag. Dit appartement lag net over de grens in spanje en had een zwembad tot de beschikking. Erg vervelend!
Ook kreeg ik een 'probleem' hotel toegewezen. Dit is een hotel waar we veel klachten over kregen. Hier bloeide ik helemaal op en kreeg ik veel voldoening. Uit eindelijk vielen de klachten enorm mee en bleken de meeste 'klachten' slechts verkeerde verwachtingen te zijn. En zo, door geregeld de hotels te wisselen, hielpen we onszelf en elkaar aan prettige werkervaringen. Als een team.
En een team waren we ook echt! We waren veel meer betrokken met elkaar dan het jaar ervoor. Misschien heb ik het zo ervaren, omdat het jaar ervoor nieuw was voor mij en ik vooral nog bezig was met het vak binnen dit bedrijf te leren kennen of door het vele bezoek vanuit Nederland wat we kregen.
Maar zo hebben we als team dit jaar veel leuke dingen gedaan met elkaar. Dit was ook vrij simpel aangezien we redelijk bij elkaar in de buurt woonde. Ook weer anders dan het jaar voorheen. Zo gingen we regelmatig met zijn alle een hapje eten, stappen, naar het strand. We zijn zelfs een keer naar de bioscoop geweest. (kaartje koste minder dan 5 euro, kun je het je voorstellen?) We gaven voor Corbin zijn verjaardag een verjaardags-feestje waarbij hij verrast werd met een leuk cadeau. We gingen lekker met zijn alle Hollands patat en snacks eten. (de manager had een frituur) En een collega bakte voor ons allemaal pannenkoeken, alleen zoete! Hartige pannenkoeken kennen onze Belgische collega's blijkbaar niet, haha! Om de caloriën te verbranden gingen we met zijn alle als een stel idioten de backpack-dance oefenen.
Desondanks heb ik wel in een enorme dip gezeten en heb ik gedacht ontslag te nemen en terug te gaan naar Nederland. Soms had ik het idee buiten de groep te vallen, omdat wij niet wekelijks uit willen gaan en uiteten willen. Liever gezellig thuis voor elkaar koken en een spel spelen of iets. Ja, voor sommige klinkt dit misschien bizar. Marina de grote energieke feestbeest? Mja, die tijd is gewoon geweest. Mis ik enorm en kijk ik met heel veel mooie herinneringen op terug, maar hoeft voor mij echt niet meer wekelijks. En hier dachten mijn collega's vaak anders over.
Ook was er dit jaar veel minder bezoek vanuit Nederland, waardoor ik dat gevoel ook kreeg. Het gemis van je eigen vrienden en familie. Daarnaast gebeurde er in Nederland ook een aantal bizarre, vreselijke dingen. Ik begon me schuldig te voelen dat er niet was voor hen die me nodig hadden. En ik ging dus ook eventjes (3dagen) terug naar Nederland. Al kon ik niks doen, niks veranderen en geen pijn wegnemen. Het 'er zijn' was voldoende. Haar even vasthouden, een beetje pijn wegnemen? Onverwachts naar mijn oma haar 90ste verjaardag, en natuurlijk mijn gloednieuwe neefje ontmoeten.
Dit alles maakte de situatie tussen Corbin en mij ook niet prettiger. En hebben we op een punt gestaan waarin wij beide niet meer wisten hoe verder met elkaar. Er barsten een bom en vloeide heel wat tranen. Gelukkig, met wat verhelderende, ervaren woorden en troost, lukte het ons weer scherp te zien en eindelijk te gaan genieten van de Algarve en de bezoekjes die nog komen zouden vanuit Nederland.
Zo hebben we nog heel wat ondernomen en gezien. We hebben de '7 hanging valleys' gewandeld. Een flinke wandeling over de hoge kliffen. Hebben we een aantal jeepsafari's mogen doen, waarbij je elke keer weer erg veel ziet en leert. Over bijvoorbeeld de vele schoorstenen die ze in de Algarve hebben. Veel huizen hebben er vaak meer dan 1 en ze lijken op kleine torentjes. Maar soms zijn ze zelfs groter dan de deuropeningen. Moorse invloeden. :)
We zijn naar de stad Lissabon geweest en nog veel mooier: tijdens het bezoek van mijn vriendin Tjiska zijn we zelf naar de stad Sevilla (in Spanje) gereden. Hier deden we een fietstour door de waanzinnig mooie stad en genoten we van de heerlijke tapas.
Met mn zusje en zwager deden we een Jeepsafari en zwommen in het ijskoude kanaal bij het dorpje Alte. Alte een mini dorpje waar we tussen de middag verse jusorange gedronken hebben. (Wist je dat de sinaasappels in Portugal zoeter en sappiger zijn, dan dat wij gewend zijn? Dit komt omdat het hier geen massaproductie is en pas geplukt word wanneer ze rijp zijn.) Naast het sapje aten we een Pasteis da Nata. Een typische Portugees gebakje van bladerdeeg en banketbakkersroom. Waar Corbin en ik geen genoeg van kregen. Een flinke suikerbom, dus we moesten onszelf regelmatig inhouden.
Met mijn schoonouders gingen we lekker op pad met de auto en reden we rond en genoten gewoon van de omgeving, het gezelschap, en de spelletjes die ze wilden spelen.
Met vrienden ging ik uit, deed ik een boottour en genoten we van de zon en cocktails. Ow!! De allereerste keer stappen in Albufeira, met twee collega's, vind ik ook zeker benoeming waardig. Details laat ik achterwegen.
Als ik dan zo terug kijk, kijk ik met een voldaan gevoel terug. Heb ik weer een prachtig land leren kennen. Mooie herinneringen gemaakt. En is de tijd voorbij gevlogen. Want het voelt nog als de dag van gister dat ik één van de eerste dagen gefrustreerd achter het stuur zat, omdat ik 20 kilometer de totale VERKEERDE kant was opgereden. Ja, daar kwam ik pas na 20 kilometer achter...
En dit jaar hadden we daar tijd voor. Jawel, zo druk als het jaar ervoor, zo relax was het dit jaar. Corbin kon er wel van genieten en hield zichzelf daarnaast bezig met allerlei extra taakjes voor ons team. Ik daar in tegen begon me al snel te vervelen. Ik had aan het einde van de dag geen voldaan gevoel. Dit resulteerde dat ik aan het einde van de 7,5 maand over de gehele Algarve gewerkt hebt.
Onze manager dit jaar was heel meedenkend en meegaand en wisselde ons hotel pakketen geregeld om, om zo iedereen tevreden te houden. Normaal krijg je een hotel pakket (5 tot 10 hotels) waar je gedurende je gehele verblijf verantwoordelijk voor bent. Maar dit jaar schommelde het enorm en zo heb ik dus de gehele Algarve, bijna elk hotel wel een keer gezien. Van het westen, oa. de plaatsen Lagos, Carvoeiro, en Portimoa met de mooie kleine strandjes en enorm hoge kliffen. De grootste tijd werkte ik in en rondom Albufeira, de grootste badplaats aan de Algarve. Gelegen in het midden van de Algarve. En uit eindelijk mocht ik zelfs nog even in het oosten, tegen de Spaanse grens werken in Monte gordo, waar vooral 55+ vakantie gangers kwamen. Hierdoor kreeg ik toegang tot een tweede appartement. Monte Gordo ligt namelijk een ruim uur rijden van Albufeira weg en kon ik dus niet naar huis tussen de middag. Dit appartement lag net over de grens in spanje en had een zwembad tot de beschikking. Erg vervelend!
Ook kreeg ik een 'probleem' hotel toegewezen. Dit is een hotel waar we veel klachten over kregen. Hier bloeide ik helemaal op en kreeg ik veel voldoening. Uit eindelijk vielen de klachten enorm mee en bleken de meeste 'klachten' slechts verkeerde verwachtingen te zijn. En zo, door geregeld de hotels te wisselen, hielpen we onszelf en elkaar aan prettige werkervaringen. Als een team.
En een team waren we ook echt! We waren veel meer betrokken met elkaar dan het jaar ervoor. Misschien heb ik het zo ervaren, omdat het jaar ervoor nieuw was voor mij en ik vooral nog bezig was met het vak binnen dit bedrijf te leren kennen of door het vele bezoek vanuit Nederland wat we kregen.
Maar zo hebben we als team dit jaar veel leuke dingen gedaan met elkaar. Dit was ook vrij simpel aangezien we redelijk bij elkaar in de buurt woonde. Ook weer anders dan het jaar voorheen. Zo gingen we regelmatig met zijn alle een hapje eten, stappen, naar het strand. We zijn zelfs een keer naar de bioscoop geweest. (kaartje koste minder dan 5 euro, kun je het je voorstellen?) We gaven voor Corbin zijn verjaardag een verjaardags-feestje waarbij hij verrast werd met een leuk cadeau. We gingen lekker met zijn alle Hollands patat en snacks eten. (de manager had een frituur) En een collega bakte voor ons allemaal pannenkoeken, alleen zoete! Hartige pannenkoeken kennen onze Belgische collega's blijkbaar niet, haha! Om de caloriën te verbranden gingen we met zijn alle als een stel idioten de backpack-dance oefenen.
Desondanks heb ik wel in een enorme dip gezeten en heb ik gedacht ontslag te nemen en terug te gaan naar Nederland. Soms had ik het idee buiten de groep te vallen, omdat wij niet wekelijks uit willen gaan en uiteten willen. Liever gezellig thuis voor elkaar koken en een spel spelen of iets. Ja, voor sommige klinkt dit misschien bizar. Marina de grote energieke feestbeest? Mja, die tijd is gewoon geweest. Mis ik enorm en kijk ik met heel veel mooie herinneringen op terug, maar hoeft voor mij echt niet meer wekelijks. En hier dachten mijn collega's vaak anders over.
Ook was er dit jaar veel minder bezoek vanuit Nederland, waardoor ik dat gevoel ook kreeg. Het gemis van je eigen vrienden en familie. Daarnaast gebeurde er in Nederland ook een aantal bizarre, vreselijke dingen. Ik begon me schuldig te voelen dat er niet was voor hen die me nodig hadden. En ik ging dus ook eventjes (3dagen) terug naar Nederland. Al kon ik niks doen, niks veranderen en geen pijn wegnemen. Het 'er zijn' was voldoende. Haar even vasthouden, een beetje pijn wegnemen? Onverwachts naar mijn oma haar 90ste verjaardag, en natuurlijk mijn gloednieuwe neefje ontmoeten.
Dit alles maakte de situatie tussen Corbin en mij ook niet prettiger. En hebben we op een punt gestaan waarin wij beide niet meer wisten hoe verder met elkaar. Er barsten een bom en vloeide heel wat tranen. Gelukkig, met wat verhelderende, ervaren woorden en troost, lukte het ons weer scherp te zien en eindelijk te gaan genieten van de Algarve en de bezoekjes die nog komen zouden vanuit Nederland.
Zo hebben we nog heel wat ondernomen en gezien. We hebben de '7 hanging valleys' gewandeld. Een flinke wandeling over de hoge kliffen. Hebben we een aantal jeepsafari's mogen doen, waarbij je elke keer weer erg veel ziet en leert. Over bijvoorbeeld de vele schoorstenen die ze in de Algarve hebben. Veel huizen hebben er vaak meer dan 1 en ze lijken op kleine torentjes. Maar soms zijn ze zelfs groter dan de deuropeningen. Moorse invloeden. :)
We zijn naar de stad Lissabon geweest en nog veel mooier: tijdens het bezoek van mijn vriendin Tjiska zijn we zelf naar de stad Sevilla (in Spanje) gereden. Hier deden we een fietstour door de waanzinnig mooie stad en genoten we van de heerlijke tapas.
Met mn zusje en zwager deden we een Jeepsafari en zwommen in het ijskoude kanaal bij het dorpje Alte. Alte een mini dorpje waar we tussen de middag verse jusorange gedronken hebben. (Wist je dat de sinaasappels in Portugal zoeter en sappiger zijn, dan dat wij gewend zijn? Dit komt omdat het hier geen massaproductie is en pas geplukt word wanneer ze rijp zijn.) Naast het sapje aten we een Pasteis da Nata. Een typische Portugees gebakje van bladerdeeg en banketbakkersroom. Waar Corbin en ik geen genoeg van kregen. Een flinke suikerbom, dus we moesten onszelf regelmatig inhouden.
Met mijn schoonouders gingen we lekker op pad met de auto en reden we rond en genoten gewoon van de omgeving, het gezelschap, en de spelletjes die ze wilden spelen.
Met vrienden ging ik uit, deed ik een boottour en genoten we van de zon en cocktails. Ow!! De allereerste keer stappen in Albufeira, met twee collega's, vind ik ook zeker benoeming waardig. Details laat ik achterwegen.
Als ik dan zo terug kijk, kijk ik met een voldaan gevoel terug. Heb ik weer een prachtig land leren kennen. Mooie herinneringen gemaakt. En is de tijd voorbij gevlogen. Want het voelt nog als de dag van gister dat ik één van de eerste dagen gefrustreerd achter het stuur zat, omdat ik 20 kilometer de totale VERKEERDE kant was opgereden. Ja, daar kwam ik pas na 20 kilometer achter...
